Let the adventure begin!!

Lief thuisfront,

Daar is die dan, m’n eerste blog!! Vrienden en familie heb ik gedurende dagen gedag gezegd, dus het avontuur kan beginnen!  

Terwijl ik dit schrijf, zit ik in het vliegtuig onderweg naar misschien wel de grootse uitdaging van m’n leven. Nadenkend dat dit alles begon in de derde. ‘Goh Merel, ga is kijken op internet hoe wij jou Engels kunnen verbeteren’. Een exchange year kwam bovenaan te staan. Maar dat was geen optie, omdat het gewoonweg te duur was. Maar ik ging kijken of ik zelf niet het bedrag bij elkaar kon sparen, omdat het mij wel heel erg leuk leek!! Er kwam uit dat ik elke dag bij de AAKO moest werken, niks uit kon geven en dan alsnog kwam ik geld tekort. 

Toch bleef het in m’n achterhoofd hangen en vorig jaar zomervakantie kwam het onderwerp ‘exchange year’ weer op tafel. ‘Kijken kan geen kwaad’, werd er gezegd. Wij naar de informatiebijeenkomst en niet alleen ik was verkocht, maar papa en mama ook. Deze kans krijg je maar een keer en daarna nooit meer, deze kans moet je pakken!!

Toen ging het balletje wel erg snel rollen. Voordat ik het wist was ik formulieren aan het invullen, prikken aan het halen, zat ik bij de dokter om te checken of mijn ogen, oren, hartslag en zelfs mijn knieschijven het wel goed deden. Geloof me, Amerikanen willen echt alles weten! Na 3 maanden druk bezig te zijn geweest om me aan te melden als exchange student, was ik dan eindelijk klaar, opsturen maar!! 

Niet zoveel weken later kreeg ik een mailtje van mijn organisatie dat een gastgezin wel erg geïnteresseerd in mij was. Ik had namelijk aangegeven dat ik jarenlang hockey had gespeeld. Omdat zij een echt hockeygezin waren, vonden ze het wel leuk om een meisje als exchange student te hebben die hockey ging spelen, zodat hij/zij geen buitenbeentje van de familie zou zijn. De familie gaf aan dat ze een dochter van 16 hadden, een zoon van 17 en nog een zoon van 29. Ik was enorm blij toen ik dat hoorde, want mijn voorkeur ging toch wel uit naar een gezin met kinderen van mijn leeftijd. Mijn eerste gevoel bij hun was zo goed, ook al wist ik, naast dat ze kinderen van mijn leeftijd hadden, helemaal niks van ze, maar omdat mijn eerste gevoel zo goed was, zei ik meteen ja en daar heb nog geen moment spijt van gehad! 

Toen ging het snel. Voordat ik het wist, had ik contactgegevens, wist ik hoe ze eruit zagen, wist ik op welke school ik kwam en het belangrijkste: waar ik geplaatst was. Ik ben dus in de staat Michigan geplaatst in een klein dorpje genaamd Pinckney. 

Na een paar mails over en weer, kwam het eerste Skype-gesprek.  Ik was stik zenuwachtig, want ik ging wel de mensen ‘ontmoeten’, waar ik de komende 10 maanden zal verblijven. Ontzettende lieve mensen, dus papa en mama waren ook gerustgesteld! Toen vooral over Facebook Messenger contact gehad met mijn host mom (WhatsApp kennen ze niet) en met Maggie (dochter van 16) over Snapchat. Toen volgde het tweede en derde Skype-gesprek en voordat ik het wist ging de wekker vanochtend om kwart over 4. 

Het eerste wat ik dacht: het is zover! Maar tegelijkertijd dacht ik: ik slaap hier de komende 10 maanden niet! Zo’n gek idee, maar dit is iets waar ik al zolang naar uitkijk, dat ik er nu ook echt wel klaar voor was. 

Tenminste... helemaal klaar ervoor was ik niet, want ik moest op Schiphol papa, mama, Niels en Madeleine gedag zeggen. Ja, het was zwaar. Maar eenmaal door de douane dacht ik: ‘oke, ik kan dit!!’

Mijn 10-maanden avontuur gaat over precies 2 uur beginnen in New York, samen met allemaal andere exchange students uit verschillende landen. Ik heb er enorm veel zin in!! Wat ik allemaal ga beleven in NY, lezen jullie in mijn volgende blog!!

Liefs,

Merel